Τα δεσμά του ΠΡΕΠΕΙ

Τις περισσότερες φορές μάς είναι ξεκάθαρο ότι καλούμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με ένα «πρέπει» που μας επιβάλλεται από την οικογένεια, την κοινωνία, τις καταστάσεις της ζωής ή ακόμα και εμάς τους ίδιους. "Πρέπει να εργαστείς, πρέπει να διαβάσεις, πρέπει να πας σε αυτή την κοινωνική εκδήλωση, πρέπει να ντυθείς με ένα συγκεκριμένο τρόπο... " Και είναι αυτές οι στιγμές που αναγνωρίζουμε το «πρέπει», που συχνά όμως έρχεται σε σύγκρουση με το «θέλω».

Βέβαια, αν είμαστε συνειδητοί και υπό την προϋπόθεση ότι δεν λειτουργούμε στον αυτόματο πιλότο, έχουμε πάντα τη δυνατότητα της επιλογής ανάμεσα σε αυτούς τους δύο δρόμους.

Από την άλλη, υπάρχουν και εκείνα τα «πρέπει» που τα έχουμε βαφτίσει «θέλω» και τότε τα πράγματα είναι πιο δύσκολα· τότε, όχι μόνο αδυνατούμε να διακρίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στα δύο, αλλά ταυτόχρονα στερούμε από τον εαυτό μας το δικαίωμα της επιλογής. Κάπως έτσι, η δράση μας χαμένη ανάμεσα στο «πρέπει» και στο «Θέλω», δημιουργεί πλέον έναν μονόδρομο που καταλήγει σε ψυχαναγκασμό.

Βέβαια, παρόλο που ο νους αδυνατεί να διακρίνει τη διαφορά, ο εαυτός μας την αντιλαμβάνεται και αρχίζει να αντιδρά· στην αρχή πιο ήπια, σταδιακά όμως όλο και πιο έντονα. Αρχίζουν οι αναβολές και η άρνηση εκτέλεσης εργασίας, ώσπου στο τέλος, αν εξακολουθούμε να ασκούμε πίεση στον εαυτό μας για να κάνουμε αυτό που πιστεύουμε ότι θέλουμε να κάνουμε, νοιώθουμε να μας πνίγει μια θηλιά στον λαιμό που μας κόβει την ανάσα. Η αναπνοή είναι ρηχή και γρήγορη, ο αέρας δεν είναι αρκετός και, όχι σπάνια, αυτή η εσωτερική σύγκρουση μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε κρίσεις πανικού.

Το έχω βιώσει και εγώ η ίδια· και αν και προσπάθησα να δώσω μια λογική εξήγηση σε αυτό που συνέβαινε, δυστυχώς στάθηκε αδύνατο. Είχα δεσμευτεί στον εαυτό μου να υλοποιήσω ένα σεμινάριο, σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία, με ένα θέμα πολύ δυνατό από εκείνα που είναι ζωτικής σημασίας για κάθε άνθρωπο, με σκοπό να μοιραστώ έμπνευση και πρακτικά εργαλεία για μια καλύτερη ζωή.

Και ενώ εγώ το προγραμμάτισα και επέλεξα το θέμα, αναρωτιόμουν πού βρισκόταν κρυμμένο το «πρέπει»;

Κάτι κορυφαίας σημασίας, όμως, είχε αλλάξει ενδιάμεσα στη ζωή μου. Παραλίγο να χάσω τη μητέρα μου· επιθετικός καρκίνος, ακτινοβολίες και μια πνευμονική εμβολή. Για τρεις περίπου μήνες μπαινοβγαίναμε στο νοσοκομείο, χωρίς να γνωρίζουμε το αύριο. Η υγεία της μητέρας μου και ο χρόνος μαζί της είχαν γίνει η προτεραιότητά μου.

Παρά τη συνειδητή μου απόφαση να αφοσιωθώ στη μητέρα μου, άρχισαν οι δεύτερες σκέψεις, «Tώρα πρέπει να γίνει το σεμινάριο, μέσα στο 2022 (αυτός ήταν ο στόχος μου), αλλά δεν προλαβαίνω να το κάνω… Όμως το υποσχέθηκα σε εμένα και στους ανθρώπους που με ακολουθούν και το περιμένουν».

Στην προσπάθειά μου να δημιουργήσω χρόνο για την υλοποίηση του σεμιναρίου, αποφάσισα να μειώσω στο ελάχιστο τον ύπνο μου, όμως ούτε και αυτό απέδωσε. Δυσκολευόμουν να συγκεντρωθώ, ένιωθα ότι έχανα την έμπνευσή μου και αισθανόμουν απλώς διεκπεραιωτική. Ήταν ξεκάθαρο πως αυτή την απόφαση δεν την υποστήριζα εσωτερικά.

Το βράδυ που η μητέρα μου έπαθε πνευμονική εμβολή, ήμουν μαζί της στο νοσοκομείο! Και παρόλο που βρισκόταν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, κανείς μας—ούτε και η ίδια βέβαια— αντιλήφθηκε τι πραγματικά είχε συμβεί! Οι γιατροί το ανακάλυψαν λίγες μέρες αργότερα.

Μετά από αυτό, κυριολεκτικά μεταμορφώθηκε σε έναν άλλο άνθρωπο. «Ξαναγεννήθηκα» μου είπε, «ο Θεός μου έδωσε δεύτερη ευκαιρία»! Τραγουδούσε όλη την ημέρα και ήταν πολύ ευδιάθετη. Αυτή η συγκυρία στάθηκε επίσης ως αφορμή για βαθύτερη επανασύνδεση με τη μητέρα μου, ενώ η σχέση μάνας-κόρης αποκαταστάθηκε. Έγινε πιο διαχυτική, αποζητούσε την αγκαλιά, απέκτησε ενσυναίσθηση, είδε τον κόσμο και τον εαυτό της με άλλα μάτια. Της άρεσε μέχρι και το φαγητό του νοσοκομείου, που πριν απεχθανόταν.

Έτσι μέσα από αυτήν την περιπέτεια, βίωσα κι εγώ ένα πραγματικό θαύμα. Όχι μόνο γιατί η μητέρα μου κατάφερε να επιβιώσει, αλλά και επειδή μεταμορφώθηκε και επηρέασε και εμένα με έναν μοναδικό και ανεπανάληπτο τρόπο. Η σύνδεσή μου μαζί της άλλαξε και τη σύνδεση που έχω εγώ με τα παιδιά μου· αισθάνθηκα να αποκαθίσταται όχι μόνο το παρελθόν και το παρόν, αλλά και το μέλλον.

Βίωσα κάτι πραγματικά μεγαλειώδες, που όμως το επισκίαζε η μη τήρηση της υπόσχεσής μου. «Όταν δίνω μία υπόσχεση, είμαι υποχρεωμένη να την τηρήσω πάση θυσία» σκεφτόμουν, «διαφορετικά αντιτίθεμαι στις αρχές μου κα στις αξίες μου».

Πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου, ώσπου εξαντλήθηκα και σταμάτησα να με πιέζω. Συνειδητοποίησα και αποδέχτηκα πως χρειαζόμουν χρόνο και πως δεν έχει έρθει ακόμα το πλήρωμα του χρόνου. Έτσι, χωρίς ενοχές και τύψεις, ανέβαλα το σεμινάριο. Μόλις πήρα αυτήν την απόφαση, τα πνευμόνια μου άνοιξαν και επέτρεψα στον εαυτό μου να αναπνεύσει και πάλι βαθιά και ανακουφιστικά.

Ποια ήταν η παγίδα, τελικά; Βρέθηκα μπερδεμένη κάπου ανάμεσα στο «πρέπει» και το «θέλω».

Ναι, θέλω να κάνω το σεμινάριο· ναι, θέλω να προσφέρω στους ανθρώπους που θα το παρακολουθήσουν μια άλλη οπτική της ζωής, αλλά ο χρόνος διεξαγωγής του χρειαζόταν να αλλάξει. Εγώ δεν είχα φτάσει ακόμα σε αυτή τη συνειδητοποίηση· η αναβολή λόγω έκτακτης ανάγκης δεν υπήρχε μέσα στον νοητικό μου χάρτη.

Είναι σημαντικό, ωστόσο, ότι κατάφερα να εντοπίσω το εμπόδιο που είχα θέσει στον εαυτό μου και τελικά να δράσω καθοδηγούμενη από τις ανάγκες μου.

Εντοπίζουμε όμως πάντα αυτές τις εσωτερικές συγκρούσεις που συχνά προκαλούνται από αδιόρατες αιτίες; Όχι, είναι η απάντηση. Και μάλιστα, αυτές οι ανεπίλυτες εσωτερικές μάχες εξασθενούν και όχι σπάνια ασθενούν το σώμα μας.

Χρειάζεται να παίρνουμε απόσταση από τα πράγματα, να παρατηρούμε αυτό που πραγματικά συμβαίνει από ένα υψηλότερο επίπεδο και όχι να κυνηγάμε εμμονικά έναν στόχο που απλώς χρειάζεται αναθεώρηση.

Σε προσκαλώ να μοιραστείς την ιστορία σου μαζί μου, με τα δικά σου εμφανή ή αφανή πρέπει που καταδυναστεύουν τη ζωή και την ευτυχία σου. Αυτού του είδους η «συνύπαρξη» είναι από μόνη της θεραπευτική και απελευθερωτική. Μπορείς να με πάρεις τηλέφωνο ή να μου στείλεις προσωπικό μήνυμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα χαρώ πραγματικά να σε ακούσω. Είμαστε όλοι συνοδοιπόροι στο ταξίδι της ΖΩΗΣ.