Μια βάσιμη υποψία

Αν κλείναμε για λίγο τα μάτια και βλέπαμε με τ’ άλλα τα μάτια εκείνα της ψυχής, αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, τα μικρά και τα μεγάλα, τα κοντινά και τα μακρινά σε χώρο και χρόνο ίσως θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή που φαίνεται να συμβαίνει.

Είναι τότε που αρχίζεις να αναρωτιέσαι, γιατί τα πάντα γύρω σου λειτουργούν σαν γεννήτριες φόβου και συχνά και τρόμου.

Τόσοι μεγάτονοι φόβου, που τελικά έχουν πάνω μας μεγαλύτερη  επίδραση  και από αυτή την ίδια την  ατομική βόμβα, όταν  απελευθέρωσε  την τεράστια φονική της ενέργεια στη Χιροσίμα. Η ακτίνα δράσης του φόβου εκτείνεται σαν τεράστιο μανιτάρι πάνω από ολόκληρο τον πλανήτη μας και ενισχύεται σωρευτικά από τον καθένα μας.

Αυτή η τεράστια αρνητική ενέργεια και ο χειρισμός της πάνω μας, αποδεικνύεται το πιο αποτελεσματικό όπλο όλων των εποχών, γιατί η επίδραση του φόβου, δεν αφορά ένα τμήμα του πληθυσμού αλλά ολόκληρο το ανθρώπινο γένος.

Είμαστε όλοι υποκείμενα του φόβου και όχι μόνο, αφού  λειτουργεί πια σαν ένα είδος ιού που έχει πάρει διαστάσεις πανδημίας και δεν αφήνει κανέναν αλώβητο.

Τι επιτυγχάνεται με την καλλιέργεια του φόβου ;

Μα είναι τόσο σαφές αν το δεις από απόσταση, αυτό που επιτυγχάνεται απόλυτα είναι η πλήρη παράλυση μας, μηδενική αντίσταση, καταλήγουμε θεατές της ζωής μας. Ξεχνάμε τι σημαίνει χαρά, ξεχνάμε να γελάμε, ξεχνάμε να σκεπτόμαστε, ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι και να χαιρόμαστε την κάθε μικρή  στιγμή μας , ξεχνάμε να λειτουργούμε θετικά και αποτελεσματικά, ξεχνάμε να είμαστε δημιουργικοί. Γινόμαστε σκιές του εαυτού μας και καθετί δικό μας σαν γνήσιο προϊόν φόβου είναι μικρό, λίγο και πολλές φορές βλαβερό όχι μόνο για τους άλλους μα πρώτα απ’ όλα για μας.

Φοβόμαστε μη χάσουμε την εργασία μας, το σπίτι μας, τα χρήματα μας, τις ανέσεις μας, το αυτοκίνητο, τα ακριβά μας ρούχα, αλήθεια μπορούμε να απωλέσουμε κάτι άλλο εκτός από την ύλη που μας περιβάλλει;

Σαφέστατα όχι, η ανθρώπινη αξία μας είναι κάτι που μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να ξεπουλήσουμε, κανείς δεν μπορεί να μας την πάρει, μόνο εμείς μπορούμε να τη θυσιάσουμε για να διατηρήσουμε το ιδιοκτησιακό καθεστώς της ύλης.

Μήπως μπορεί να μας αφαιρέσει κανείς την αγάπη που νοιώθουμε για κάθε άνθρωπο μας ή την αγάπη που κάθε άνθρωπος μπορεί να νοιώθει για μας;

 Τι είναι τελικά αυτό που τόσο πολύ μας τρομάζει και μας θέτει εκτός δράσης, εκτός μάχης, εκτός ζωής;

Πιθανά η έντονα συναισθηματική μας φύση, που εδώ στο νότο μας κάνει ακόμα πιο ευάλωτους σ’ αυτόν τον ψυχολογικό πόλεμο. Ο Στέλιος Ράμφος στη διάλεξή του, με θέμα « Ώρα για βυθομέτρηση»,  αναφέρθηκε ακριβώς σ’ αυτό το ελληνικό έλλειμμα  της λογικής έναντι του συναισθήματος, σαν μία από τις αιτίες των κρίσεων των Ελλήνων, πέραν της διασπαστικής μας τακτικής και της οικογενειοκρατίας, που κατά την άποψη μου πάλι ο φόβος μας  έχει επιβάλλει.

Η συσπείρωση σε κόμματα, ομάδες, οικογένειες καθώς και  η θυσία του ευρύτερου συμφέροντος στο βωμό του στενά ατομικού, δεν είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του βασιλευομένου φόβου; Μας κάνει στενοκέφαλους και ανίκανους να δούμε πως το καλό του διπλανού μας αποτελεί και το δικό μας καλό και πως η μόνη πραγματική διέξοδος που υπάρχει, είναι η διεύρυνση μας σαν κοινωνία, δίχως διαχωρισμούς και στεγανά.

Οι  κρίσεις που περνάμε, μας προκαλούν να απελευθερωθούμε από τους φόβους μας, να βγούμε από το καβούκι του ατομικισμού μας, να δημιουργήσουμε κοινωνική συνοχή με ειρηνικές διαδικασίες μέσα από  νέα ώριμα σχήματα ανθρώπων που αγαπούν και σέβονται τους συνανθρώπους τους, ανεξάρτητα από τα πλούτη, τη μόρφωση, την κοινωνική θέση, τη θρησκεία, τη φυλή, τη γλώσσα και την ιδεολογία  τους. Να εργαζόμαστε για ένα καλύτερο αύριο για όλους και όχι για κάποιους, μόνο με την επιθυμία που είναι έμφυτη στον άνθρωπο και είναι πια καιρός να την ανακαλύψουμε μέσα μας, της προσφοράς προς κάθε κατεύθυνση, που περιλαμβάνει φυσικά και τον εαυτό μας.

Μήπως ήρθε επιτέλους αυτή η ώρα να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας κατά πρόσωπο, να ξεγυμνώσουμε την ουσία των πραγμάτων και να δούμε την αλήθεια; Κανείς δεν μπορεί να μας πάρει αυτό που είμαστε και αυτό που ο καθένας μας πρεσβεύει στη ζωή , είτε έχουμε λίγα είτε πολλά.

Όταν αντιληφθούμε ότι πραγματικά δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε και λειτουργήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, όπως μας δίδαξε ο Καζαντζάκης να είμαστε: « δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος», ξεπερνώντας τα δεσμά μας, τότε θα γίνουμε μάρτυρες θαυμάτων.   «Αν μπορείς κοίταξε το φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει.»

Θαύματα μικρά και καθημερινά, που εμείς οι ίδιοι θα δημιουργούμε μέσα από τη νέα μας οπτική, που είναι ανάγκη να θέσουμε τώρα σε ενεργή δράση. Αυτό που είναι απολύτως ξεκάθαρο πια είναι πως δεν μπορούμε  να ελπίζουμε σε κανενός  είδους   «Σωτήρες». Πως δεν μας οδηγεί πουθενά να μεταφέρουμε τις ευθύνες μας σε άλλους, κατηγορώντας το πολιτικό σύστημα, τους πολιτικούς που παρεμπιπτόντως είναι δικά μας κύτταρα, που έχουν γαλουχηθεί μέσα στην κοινωνία μας  και απλά μας αναπαράγουν, ούτε όμως και τους κάθε λογής καιροσκόπους που δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες και τα κενά, που εμείς τους προσφέρουμε απλόχερα.

Το είδος αυτό του «Σωτήρα» αποδείχθηκε ανεπαρκές και λίγο σε σχέση με το μέγεθος της ανάγκης που υπάρχει και έτσι πια αποτελεί μονόδρομο να αντιληφθούμε, πως το κενό  καλούμαστε να το καλύψουμε εμείς και να γίνουμε εμείς οι μικροί αλλά πολυάριθμοι ΣΩΤΗΡΕΣ του εαυτού μας πρώτα απ’ όλα και μέσα από την συνδυασμένη  κοινή μας δράση και της ευρύτερης κοινωνίας. 

Αυτό θα συμβεί μέσα από τη διαφοροποιημένη στάση  μας στα μικρά και καθημερινά πράγματα, που μέχρι σήμερα αντιμετωπίζαμε με ανοχή, προκειμένου να μην φανούμε κακοί, να μην σπαταλήσουμε τον πολύτιμο χρόνο μας αλλά και να μην καταστρέψουμε την επίπλαστη ηρεμία και γαλήνη μας. Αυτό κάναμε εμείς και αυτό διδάξαμε και στα παιδιά μας και στη συνέχεια αναρωτιόμαστε γιατί η νέα γενιά είναι αδιάφορη.

Να γίνουμε ΕΝΕΡΓΟΙ, αυτό είναι το μυστικό και μέσα στα όρια των υπαρκτών δυνατοτήτων μας , να θυσιάσουμε τη στιγμή, την ηρεμία αλλά και την εικόνα μας προς τους άλλους, για κάτι που είναι μεγαλύτερο από εμάς.

Όταν εμείς γίνουμε ενεργοί και αποφασίσουμε να βγούμε από τον τελματώδη ατομικισμό μας, ένα τεράστιο ανθρώπινο ντόμινο θα δημιουργηθεί από την αλληλεπίδραση του ενός στον άλλο και τότε μια ολόκληρη κοινωνία ναρκωμένων ανθρώπων θα έχει επιτέλους ανοίξει τα μάτια της και θα έχει αντιληφθεί την τεράστια δύναμη που έχει αλλά και την τεράστια ευθύνη για κάθε τι που συμβαίνει εντός αλλά και εκτός της.

Το στοίχημα είναι αν θα αποφασίσουμε να μετασχηματιστούμε  σε μια συνολικά ΕΝΕΡΓΗ  κοινωνία και εδώ θα παραπέμψω πάλι στον Καζαντζάκη:

« Ν’ αγαπάς την ευθύνη και να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».