Η προσωπική μου διαδρομή με στόχο την ΕΞΕΛΙΞΗ

Πίστευα σε όλη μου τη ζωή πως ήμουν ένας καλός άνθρωπος με αγαθές προθέσεις και κάθε φορά που αντιμετώπιζα μια μεγάλη δυσκολία, αναρωτιόμουν γιατί σ’ εμένα;

Έχεις πει ποτέ μέσα σου «Γιατί σ’ εμένα Θεέ μου;» Εγώ θέλω να βοηθήσω τους ανθρώπους, δε θέλω να βλάψω κανένα, γιατί ο Θεός δε μου ανταποδίδει την καλοσύνη μου και μου φέρνει τη μια δυσκολία πίσω από την άλλη;

Μου πήρε αρκετά χρόνια, αλλά τελικά ανακάλυψα αυτό το ΓΙΑΤΙ, μαζί με πολλά άλλα για εμένα, τη ζωή και τους ανθρώπους.

Στην πρώτη δεκαετία της ενήλικης ζωής μου είχα υιοθετήσει το ρόλο του θύματος, η ζωή δεν ήταν δική μου, έτσι είχα επιτρέψει να την ορίζουν οι άλλοι και όχι εγώ. Έκανα τα χατίρια όλων των άλλων  αγνοώντας επιδεικτικά εμένα.

Σε επίπεδο οικογένειας ήθελα να τους έχω όλους ευχαριστημένους και να δημιουργώ συνθήκες οικογενειακής γαλήνης και χαράς. Προφανώς γιατί αυτό μου είχε λείψει ως παιδί, το σπίτι μας ήταν εμπόλεμη ζώνη, έπρεπε να φυλάγεσαι γιατί δεν ήξερες από πού θα σου έρθουν τα σκάγια, είχα πάρει λοιπόν τη λευκή σημαία της ανακωχής και την ανέμιζα δεξιά και αριστερά..

Πόσο μεγάλη απογοήτευση, γιατί παρά τις τεράστιες προσπάθειες που κατέβαλλα να δημιουργηθούν οι συνθήκες που τόσο επιθυμούσα, δεν τα κατάφερνα παρά σπάνια. Συνήθως ότι κι αν έκανα για να τους συνδέσω μεταξύ τους ή να προσπαθώ να τους κάνω να κατανοήσουν ο ένας τον άλλο και τη διαφορετική τους οπτική, οι προσπάθειες μου πήγαιναν στο βρόντο και στο τέλος τα έβαζαν και μαζί μου.

Καθυστέρησα να καταλάβω ότι ο πόλεμος ήταν στη φύση τους και χωρίς πόλεμο δεν μπορούσαν να ζήσουν. Εγώ ήμουν ο ειρηνοποιός της οικογένειας, όμως κι εγώ ήμουν κομμάτι του πολέμου, χωρίς πόλεμο ο ειρηνοποιός δεν έχει ρόλο.

Στο σπίτι μας βασίλευε η επίκριση και πραγματικά μου δημιουργούσε εμετική διάθεση αυτή η τάση να σχολιάζουμε ο ένας τον άλλο και όλους τους άλλους και να ψάχνουμε συνεχώς το λάθος σε κάθε τι. Προφανώς ήταν κάτι που περνούσε από γενιά σε γενιά και δεν το καταθέτω ως κατηγορία, τώρα πια το καταλαβαίνω.

Πίστευα πως επειδή είχα δεχθεί τόνους επίκρισης και την απεχθανόμουν, εγώ δεν ήμουν επικριτική. Όμως το παιδί του λύκου δεν μπορεί να είναι αρνί κι ακόμα κι αν νοιώθει αρνί μέσα του, ο λύκος  είναι πάντα εκεί και περιμένει να ξυπνήσει.

Ανακαλύπτοντας αργότερα εμένα, ο μεγεθυντικός φακός μου έδειξε τελικά, ότι ναι κι εγώ ήμουν πολύ επικριτική κυρίως με τον εαυτό μου και συνεχώς συγκρινόμενη με τους άλλους. Σοκ και δέος…

Στην επόμενη δεκαετία 30-40 είχα ήδη ξεκινήσει και την πορεία μου στην προσωπική ανάπτυξη, έκανα την επανάσταση μου, ενηλικιώθηκα και ανέλαβα την ευθύνη της  ζωής μου, πέρασα όμως στο άλλο άκρο από το ρόλο του θύματος στο ρόλο του τρομοκράτη, έγινα ισχυρογνώμων και σκληρή και πλέον δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου.

Στην επόμενη δεκαετία και καθώς προχωρούσα όλο και πιο βαθιά στην εσωτερική μου γνώση και σε αυτήν των συμπαντικών νόμων, πέρασα στην ισορροπία, έβαζα τα όρια μου χωρίς να χρειάζεται να βρυχάται το λιοντάρι και βίωνα την ενσυναίσθηση και την ακόμα εντονότερη εσωτερική ανάγκη μου να υπηρετώ τους άλλους ανθρώπους.

Στη δεκαετία, που βρίσκομαι τώρα ανακάλυψα τον κόσμο των συναισθημάτων και συνειδητοποίησα ότι στην προσπάθεια μου να μην πληγώνομαι από τη συμπεριφορά των άλλων, είχα παγώσει όλα μου τα συναισθήματα. Δε γίνεται να παγώσεις τα αρνητικά συναισθήματα χωρίς να παγώσεις και τα θετικά.

Εδώ ανακάλυψα ότι όλες οι δυσκολίες της ζωής μου ήταν οι προκλήσεις μου και τα μαθήματα μου για να γίνω καλύτερη και πως η κάθε δυσκολία έκρυβε μέσα της μια ευλογία, που απλά χρειαζόταν να δω..

Έτσι άρχισα να βιώνω τη χαρά της ζωής, την ευγνωμοσύνη, τη συγχώρεση του εαυτού μου καθώς και το σκοπό στη ζωή μου με έναν διαφορετικό τρόπο, αντικαθιστώντας σταδιακά το εγώ με το  ΕΜΕΙΣ..

Πίσω από όλα αυτά που έκανα για τους άλλους τα προηγούμενα χρόνια, κρυβόταν η ανάγκη μου να λάβω επιβεβαίωση, αποδοχή και  αγάπη, η πρόθεσή μου δεν ήταν καθαρή και απαστράπτουσα.

Έτσι σε μια πορεία ζωής όπου κάθε ημέρα ήμουν διαφορετική και κάθε ημέρα και λίγο καλύτερη, έχοντας περάσει από πολλούς διαφορετικούς ρόλους και καταστάσεις ύπαρξης, γνώριζα όλο και καλύτερα τον εαυτό μου.

Αυτή η βαθύτερη γνώση, με βοήθησε να με αποδεχτώ με τα θετικά μου και τα αρνητικά μου, να ανακαλύψω επιτέλους όχι μόνο τα ταλέντα μου αλλά και τον τρόπο να τα αξιοποιήσω, δημιουργώντας θετική επίδραση σε εμένα και στους άλλους. Είχα πια βάλει στην εξίσωση όλους τους παράγοντες, τον εαυτό μου, τους άλλους, τις ανάγκες μου, τα συναισθήματα μου και το νόημα στη ζωή, που φέρνει πληρότητα, αίσθηση ηρεμίας και γαλήνης. Βγήκα επιτέλους από την εμπόλεμη ζώνη με τον εαυτό μου.

Πως κατάφερα να φθάσω ως εδώ; Μέσα από τη συνεχή και αδιάλειπτη πορεία μου στην προσωπική εξέλιξη και την ανάγκη μου να γίνομαι κάθε ημέρα καλύτερη.

Ποια εργαλεία με υποστήριξαν και συνεχίζουν να με υποστηρίζουν σε αυτή τη διαδρομή, που δεν τελειώνει ποτέ; Τα σεμινάρια κάθε είδους, τα βιβλία και όλα αυτά τα βοηθήματα που έχουμε σήμερα στη ζωή μας και μας είναι απόλυτα διαθέσιμα, εύκολα και τελικά με πολύ μικρό οικονομικό κόστος σε σχέση με τα τεράστια οφέλη που μας προσφέρουν. Κάθε σεμινάριο, κάθε βιβλίο, κάθε video, μου άνοιγε όλο και περισσότερο την εικόνα, την οπτική μου και με οδηγούσε σε ένα επόμενο επίπεδο κατανόησης της ζωής μου και του εαυτού μου.

Η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, δεν προκύπτει με παρθενογένεση αλλά με την υποστήριξη ανθρώπων, που έχουν περάσει από εκεί που τώρα βρίσκεσαι εσύ..

Αυτή είναι και η αποστολή της ζωής μου, να προσφέρω υποστήριξη και καθοδήγηση σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ, μέσα από τα σεμινάρια μου, τις ομιλίες μου, τα βιβλία μου, στο εσωτερικό τους ταξίδι, για να γίνουν παράγοντες προσφοράς και ελευθερίας, ανακαλύπτοντας το κρυμμένο τους μεγαλείο  και τη χαρά της ζωής.

Η επένδυση στον εαυτό μας είναι η σημαντικότερη επένδυση που χρειάζεται να κάνουμε για να αναπτύξουμε τον πιο σημαντικό μας πόρο, τον εαυτό μας και έτσι να ζήσουμε μια ζωή πληρότητας και ευτυχίας που στηρίζεται στην προσφορά. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να προσφέρει, χωρίς φυσικά να περιμένει πρώτα να γίνει τέλειος, η διαδρομή είναι αυτή που σε κάνει καλύτερο.  Όταν συμβαίνει αυτό, όλα περνάνε σε μια άλλη διάσταση και για σκέψου τι θα συνέβαινε αν οι περισσότεροι άνθρωποι το έκαναν αυτό συνειδητά, σε τι κόσμο θα ζούσαμε; 

Στον κόσμο που ονειρευόμαστε και ευχόμαστε να ζούσαμε, όμως αυτό ξεκινά από την ατομική ευθύνη και ΝΑΙ ένας κούκος ΜΠΟΡΕΙ να φέρει την άνοιξη!!

Όσο περισσότεροι γινόμαστε τόσο αλλάζουν τα πράγματα για μας και για τους άλλους και κυρίως για τα παιδιά μας και το μέλλον της ανθρωπότητας.                

ΕΠΕΝΔΥΣΕ Σ’ ΕΣΕΝΑ, ΞΕΚΙΝΑ ΤΩΡΑ!!!