Γιατί έχουμε εθισμούς;

Γιατί έχουμε εθισμούς; (Η δική μου εκδοχή) Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάποιο είδος εθισμού, είτε το έχουμε αντιληφθεί είτε όχι. Ίσως είναι ένα ελαφρύτερο είδος από τον εθισμό στις χημικές ουσίες, στο αλκοόλ ή στο τζόγο, όπως τον εθισμό στο φαγητό, στη ζάχαρη, στη σοκολάτα, στον καπνό, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο shopping και πόσα άλλα.

                                                                                     

Τι είναι όμως ο εθισμός;

Είναι κάθε συμπεριφορά που σου προσφέρει προσωρινή ανακούφιση ή ευχαρίστηση και ενώ γνωρίζεις ότι μακροχρόνια έχει αρνητικές συνέπειες, δεν μπορείς να απαλλαγείς από αυτή.

             Γιατί συμβαίνει αυτό;

Ο κορυφαίος  Dr Gabor Maté λέει:

 “Don’t ask why the addiction, ask why the pain. To understand people’s pain, you have to understand their lives. In other words, addiction is a normal response to trauma.”

« Μην ρωτάς γιατί ο εθισμός, ρώτα γιατί ο πόνος. Για να καταλάβεις τον πόνο των ανθρώπων, χρειάζεται να καταλάβεις τη ζωή τους. Με άλλα λόγια ο εθισμός είναι μια φυσιολογική απάντηση στο τραύμα»

Το 2010 διέκοψα το κάπνισμα μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, όχι γιατί ήθελα να πάψω να καπνίζω, αλλά για να μου αποδείξω πως μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου και πως η τεχνική ελέγχου του νου που είχα  μάθει τότε, δουλεύει. Οι πρώτοι 10 μήνες ήταν κάπως δύσκολοι, το περιβάλλον μου υπέφερε από τις εξάρσεις που είχα, πήρα και τρία κιλά που ευτυχώς τα χρειαζόμουν και όλα καλά. Τα είχα όμως καταφέρει μόνη μου.. Ένα παράσημο χωρίς αντίκρισμα..                                                         

Η διακοπή αυτή διήρκεσε 20 ολόκληρα χρόνια, για αυτό και τη λέμε διακοπή, στο τέλος επιστρέφεις στην προηγούμενη κατάσταση. ‘Ήταν σαν να είχαμε κλείσει ραντεβού. Έτσι το καλοκαίρι του 2020 μέσα στην καραντίνα ξεκινώ να καπνίζω 1,2,3-6 τσιγάρα ημερησίως. Στην αρχή είχα την ψευδαίσθηση ότι το ελέγχω και πως όποτε θέλω το σταματώ, δεν ήταν όμως έτσι.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές γιατί το ξανά ξεκίνησα. Δύο ήταν οι πρώτες σκέψεις μου.

1. Η πρώτη είχε να κάνει με το πατρικό πρότυπο, το ίδιο είχε κάνει και ο πατέρας μου, το είχε διακόψει για πολλά χρόνια και στη συνέχεια το ξεκίνησε ξανά μετά τα 50, με λίγα τσιγάρα την ημέρα.

2. Η δεύτερη σκέψη ήταν πως ο λόγος για τον οποίο το είχα διακόψει δεν συνδεόταν με τον πραγματικό λόγο για τον οποίο κάπνιζα και πως για εμένα ήταν απλά ένα παιχνίδι εξουσίας, να νοιώσω ότι ελέγχω την ύπαρξη μου.

Το επόμενο ερώτημα  που με ταλάνισε για πολύ καιρό χωρίς απάντηση ήταν γιατί καπνίζω. Τι βρίσκεται πίσω αλλά και κάτω από την ανάγκη μου να καπνίζω;

Τέλος του 2022 παίρνω την απόφαση με το νέο χρόνο, να ελευθερώσω τον εαυτό μου οριστικά από αυτή τη συνήθεια, γιατί δεν ταιριάζει με εμένα και αυτό που είμαι.

Στις τρεις (3) ημέρες είχα ξανακυλήσει στην ανθυγιεινή συνήθεια.

Η απόφαση μου παρόλα αυτά είχε ισχυροποιηθεί και από την απώλεια της μητέρας μου λίγο αργότερα, που έφυγε από καρκίνο στον πνεύμονα, μετά από πολλά χρόνια καπνίσματος. Ασφαλώς δεν ήταν η μόνη αιτία που τον προκάλεσε το κάπνισμα, όμως χτύπησε μέσα μου κι άλλα καμπανάκια.

Ήρθε λοιπόν η ώρα να αποδεχτώ πως δεν χρειάζεται να το κάνω μόνη μου με το δύσκολο  και επίπονο τρόπο και πως μου επιτρέπω να λάβω βοήθεια και υποστήριξη για να το πετύχω. Έτσι καταλήγω στη λύση του ιατρικού βελονισμού.

 Λίγες ημέρες πριν την 1^η συνεδρία, συσκέπτομαι με εμένα και κάνω ένα βαθύτερο σκάψιμο        (self-digging), γνωρίζοντας πως όποια μέθοδο κι αν χρησιμοποιήσω δεν θα τα καταφέρω αν δεν βρω τον πραγματικό λόγο για τον οποίο έχω εθιστεί.

Το σκάψιμο αυτό έφερε στην επιφάνεια άλλα δύο διαμάντια:

3. Καπνίζω για να ικανοποιώ μέρος της ανάγκης του «ανήκειν» και να συνδέομαι με άλλους ανθρώπους.   Λέμε:  «Πάμε για ένα τσιγάρο» και αμέσως έχουμε κάτι κοινό που μας συνδέει με τον άλλο.   Στα 20+ χρόνια που είχα διακόψει το κάπνισμα, είχα στερηθεί αυτού του είδους τη σύνδεση και αυτή η εικονική τελειότητα που παρουσίαζα, δεν καπνίζω, δεν πίνω, δεν τρώγω κρέας, ένοιωθα πως απομάκρυνε από κοντά μου κάποιους ανθρώπους. Έτσι να ένας λόγος για να καπνίζω.

4.  Ως απόλυτα εργασιομανής, δεν έκανα ποτέ διαλείμματα, περνούσα από τη μία ενασχόληση στην άλλη, χωρίς σταματημό. Το κάπνισμα με υποχρέωνε να κάνω κάθε 3 ώρες περίπου ένα διάλειμμα και τελικά αυτό ήταν πολύ σημαντικό και απαραίτητο για εμένα.

Ωραία λοιπόν έγιναν τέσσερις (4) οι λόγοι του εθισμού και τώρα;

Τους απελευθερώνω αλλάζοντας την ιστορία που μου λέω:

  1. Απελευθερώνω τον εαυτό μου από την υποχρέωση να ακολουθώ το πατρικό πρότυπο, έχω δικαίωμα να δημιουργώ και να ακολουθώ το δικό μου δρόμο

  2. Βρήκα δύο βαθύτερες αιτίες που με ωθούν να καπνίζω, σε σχέση με την πρώτη διακοπή του καπνίσματος, στην οποία δεν εστίασα στην αιτία αλλά στο παιχνίδι με το νου

     3. Μπορώ να συνδέομαι με τους άλλους ανθρώπους και να παρευρίσκομαι αν το θέλω στους χώρους καπνίσματος, χωρίς να χρειάζεται να καπνίζω κι εγώ η ίδια.

  4. Μπορώ, επιτρέπω και επιτέλους επιλέγω να κάνω μικρά διαλλείματα μέσα στην ημέρα, χωρίς να χρειάζεται να καπνίζω.

Έχοντας ολοκληρώσει τη διαδικασία της απελευθέρωσης, η εφαρμογή του βελονισμού, δούλεψε αμέσως και έτσι σταμάτησα και όχι απλά διέκοψα το κάπνισμα.

Αποδείχθηκε πολύ ευκολότερο σε σχέση με την πρώτη φορά που το είχα κάνει μόνη μου και νοιώθω πολύ υπερήφανη με τον εαυτό μου, που επιτέλους ζήτησα βοήθεια, αντί να προσπαθώ να τα κάνω όλα μόνη μου.

Καθώς περνούσαν οι ημέρες, σκεφτόμουν όλο και λιγότερο το τσιγάρο, όμως άρχισα να νοιώθω πως κάτι μου λείπει, κάτι αδιόρατο κι αδιευκρίνιστο. Με το τσιγάρο είχα τελειώσει, όμως τι ήταν αυτό που μου έλειπε;

«Ζήτα και θα σου δοθεί, χτύπα την πόρτα και θα ανοίξει, ρώτησε και θα λάβεις απάντηση». Αυτό έκανα κι εγώ, ζήτησα διευκρίνηση και η απάντηση ήρθε με τη μορφή έμπνευσης.

Μια τραυματική εμπειρία στα δύο (2) μου χρόνια, που φυσικά δεν τη θυμάμαι, μου την έχουν όμως αφηγηθεί αρκετές φορές.

Η μητέρα μου με θήλαζε μέχρι δύο ετών και επειδή πλέον είχα αποκτήσει θράσος, την ξεκούμπωνα όπου έβρισκα και αναζητούσα την παρηγοριά μου, όπως κάνουν και τα περισσότερα παιδιά με την πιπίλα. Φαινόταν αδύνατο να με σταματήσει κάποιος. Έτσι η γιαγιά μου σκέφθηκε να με φοβίσουν, βάζοντας ένα κομμάτι μαύρο σύρμα στο στήθος της μητέρας μου. Την επόμενη φορά που πήγα να την ξεκουμπώσω φώναξαν και οι δύο μαζί: «Ποντικός, Ποντικός».  Αυτό ήταν δεν την ξαναπλησίασα..

Έτσι λύθηκε ο γρίφος του εθισμού, κούμπωσαν όλα τα κομμάτια του puzzle και απαντήθηκαν όλα τα ερωτήματα. Το πρώτο και πιο σημαντικό βήμα της απελευθέρωσης μου είχε γίνει.

 Όμως ο λόγος που έγραψα όλα τα παραπάνω είναι γιατί ίσως κι εσύ να έχεις έναν εθισμό που σε γεμίζει ενοχές και τύψεις και πιθανόν να καταστρέφει την υγεία και την ευτυχία σου.

Κουβέντιασε με τον εαυτό σου, άκουσε τι έχει να σου πει, ρώτα τον ποια ανάγκη σου καλύπτει και περίμενε να πάρεις την απάντηση, πάψε να κατηγορείς τον εαυτό σου και ζήτα βοήθεια αν χρειάζεται. Σταμάτα να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου, θέλεις θάρρος και κουράγιο να ζητήσεις βοήθεια αλλά και να αποδεχτείς την κατάσταση. 

Δεν έχει σημασία το είδος του εθισμού, o Dr Gabor Maté ήταν εθισμένος στην αγορά δίσκων κλασσικής μουσικής, εξαιτίας του τραύματος του Ολοκαυτώματος, σημασία έχει να απελευθερωθείς από αυτόν και ο οριστικός τρόπος για να το κάνεις είναι να βρεις τη βαθύτερη αιτία ή τις βαθύτερες αιτίες που τον προκαλούν.

Με όλη μου την αγάπη και την κατανόηση σε εσένα που ξέρω πως υποφέρεις κρυφά, όπως υπέφερα κι εγώ.

Αν θέλεις να μοιραστείς τη δική σου ιστορία ή χρειάζεσαι υποστήριξη, είμαι στη διάθεσή σου!!